آمدم اما نمی‌دانم چه باید بگویم. اینجا خاطراتی دفن شده‌اند که دیگر سر بلند نمی‌کنند. اینجا شبیه آن دوست قدیمی شده است که علایق و سلیقه‌مان عوض شده و هرچه تلاش کنیم برای کنار هم‌دیگر ماندن، نمی‌شود که نمی‌شود. روزهای زیادی بود که سر نزده بودم، حالا هم آمدم چیزکی بنویسم برای این که عریضه خالی نماند. دل‌تنگتان هستم، این را باید بدانید.
+اگر هم از دل‌نیا(وبلاگ علی‌آباد) خبری دارید به من بگویید.
قصد داشتی شعر بگویی . . . و حالا یک سالی می‌شود که به‌اندازه انگشت‌های دست‌ات هم چیزی نگفتی!
تصمیم گرفتی به داستان روی بیاری ولی غیر از چند تکه‌ی مزخرف هیچ چیزی ننوشته‌ای و حالا هم چیزی به ذهن‌ات نمی‌رسد!
و این می‌شود که کم کم به‌پایان می‌رسی . . .
احیا کننده‌ای هم نمی‌یابی . . .
امان از وقتی که در شب لیلة‌الرغایب(که شب آرزوها نیست!) Circle band توی گوشت بخونه:
تو آااارزوی بلندی و دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته‌ست
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه؟
چه کرد با دل من؟ چه کرد با دل من، آن نگاه شیرین
و برسه به بیتی که زیاد زمزمه می‌کنی . . .
تو کیستی که من این‌گونه بی‌تو، بی‌تااابم؟
شب از هجوم خیالت نمی‌یرد خوااابم
+می‌گفت لیلة‌الرغایب من شبیه که از پدرش بسونمش :)
وقتی بدترین جواب واسه اون سوال "نمی‌دونم"ئه و دقیقا همون جواب داده می‌شه و تو برای هزارمین بار به‌خودت می‌گی چندبار بگم "نمی‌مونه" . . .؟
+سال نو مبارک. ممنون که تلخی وبلاگ رو توی سال 94 تحمل کردید و ممنون که توی سال 95 هم تحمل می‌کنید. البته یکم شکر می‌خوام اضافه کم بهش :/
نه دلی برای داستان ساختن مانده(اگر اسم‌شان را داستان بگذاریم) نه فکری برای شعر ساختن(اگر اسم آن‌ها را هم شعر بگذاریم) و نه حوصله‌ای برای چرت نوشتن! دوست هم ندارم ول کنم برم. بلاتکلیف‌ام . . .
خب من عشق را جورِ دیگری می دیدم...
از اولش هم همین طور بودم! این که مثل یک دکمه ی شُل به پیراهن کسی آویزان باشم را دوست نداشتم؛ این که مثل تابلوی راهنما مدام یادآورِ باید و نبایدی باشم را؛ دوست نداشتم... این که...! من می خواستم با هم عبور کنیم؛ گاهی حتی پس و پیش؛ اما در حرکت... من ایستادن را قبول ندارم، من درجا زدن را دوست ندارم، من از هر آنچه که او را از رفتن باز می دارد، بیزارم. می خواستم قایق نجات باشم، بال پرواز باشم، چراغ روشنی که از هر جای تاریکی نگاه کند می بیند اش... می خواستم هر جا ایستاد و خسته شد، نوک قله را نشانش بدهم و سرخوشانه پا به پایش بدوم، حتی اگر خودم به هیچ جا نرسم... هیچ وقت تصاحب کردن را یاد نگرفتم! این که بروی با چنگ و دندان یک کسی را مال خودت کنی، یک چیزی را به خودت ببندی، دست کسی را تنها برای آن بگیری که فرار نکند؛ مگر نه اینکه هر کس تنها به خویشتنش تعلق دارد، پس جنگ برای چه؟! آدمیزاد بخواهد، دلش به ماندن باشد، هزار فرسخ هم دور شود، باز هم مانده است...! وقتی کسی را دوست داری، باید از خودت بدانی اش... آدمیزاد مگر برای داشتن خودش میجنگد؟! من بلد نیستم بجنگم، سخت ترین روزها را فقط گریه می کنم و فکر میکنم لابد دلش جای دیگری ست و آدم نباید دنبال رفتنی ها بدود...! باید بنشیند پشت در و یواشکی گریه کند... من با بند بند وجودم دوستت می دارم و سیاست و حساب و کتاب و روانشناسی و تاریخ و جغرافی را هم دخالت نمیدهم... من فقط زندگی می کنم و زندگی هم بالاخره یک جا تمام می شود.
بگوییم دوستت دارم و بنشینیم به تماشا، بگوییم دوستت دارم و دست و پا نزنیم، اشک و لبخندمان را بغل بگیریم و همه چیز را صبورانه بسپاریم به زمان... چرا که زیر آسمان برای هر چیز زمانی ست... حالا بعضی وقت ها یک چیز کوچکی توی قلبم خسته است، دلش مهربانی می خواهد، بعضی وقت ها بیخودی تند تند می تپد و تقصیر هیچ کس هم نیست؛ بیخودی دیوانه می شود و دلش کرور کرور لحظه های بی دغدغه ی عاشقانه می خواهد؛ دلش می خواهد می توانست بگوید: "مسافر کوچولو، شازده کوچولوی من، یا بیا و کنارم بمان، یا این دخترکِ مغرورِ گل به دامنِ بهانه گیر را باخودت بردار و ببر گوشه ای با عشق گم و گورش کن"
محسن حسین‌خانی
تنت در ذهن من مانند یک تندیس خوابیده
به شکل پیکری شایسته‌ی تقدیس خوابیده
به یاد طعم لب‌های عسل آلوده‌ات شبها
همیشه یک نفر با چشم‌هایی خیس خوابیده
خیابان‌های تهران را لگد کردیم و حس کردیم
کــــه تویش روح عاشق پرور پاریس خوابیده
...و بوی شیطنت می داد ترفـند نـــگاه تو
گمانم توی چشمان تو یک ابلیس خوابیده
زمان در لحظه خندیدنت گم شد، و ساعت هم
اسیر جــذبـــــه آن مــــوج مغــناطیس خوابیده
تمام التــــهابـــــم تـــــوی دست عاشقت گـــــم شد
و دل بستم به بانویی که در من ... هیس!... خوابیده
رسول کامرانی
+اصن مِن بعد، اصن مَن بد . . .
شدت خسته‌گی و بی‌حوصله‌گی رو می‌تونید از اینکه واسه رفتن ″مهر″ چیزی ننوشتم بفهمید!
این روزها که فعالیتی ندارم هی سر می‌زنم ببینم کسی نظری چیزی گذاشته یا نه! شده‌ام مثل پیرمردهایی که روی صندلی کنار شومینه خسته و مستاصل چشمشون به دره که یه نفر فقط زنگشو بزنه. حتی به نظرات اون دختره که سایتش رو تبلیغ می‌کرد هم راضی‌ام!!! این حجم از دل‌تنگی واسه افراد در من بی‌سابقه‌ست.
وقتی مرد جنگ نیستی غلط می‌کنی وارد بازی‌های خطرناک می‌شی!
خیلی فحش دارم که باید به خودم بگم ولی نمی‌شه . . .
این که از بیخ گوش‌ام گذشت ولی با بعدی‌های احتمالی چیکار باید کرد؟ :/
+چرا داری این‌جوری می‌کنی خب خدا؟ همین یه‌بار رو فقط . . .
خسته ام مثل صبح پنجشنبه
تیترهایی که غم خبر دارد......
کاپیتانی که مرگ را بوسید
پرسپولیسی که ده نفر دارد...
:(
