معرفی

این وب‌لاگ را بخوانید، خوبه. برای این‌که دست‌تون بیاد از پست اول شروع کنید به خوندن و بیاید جلو.

وقتی که قلم را خودمان اعدام می‌کنیم!

اینستاگرام رو به غیر از گذاشتن شعر(اون هم یکی دو بیت، نه صد بیت) و عکس‌های خاطره‌ساز نمی‌تونم درک کنم. اصلا اینستاگرام رو واسه بحث‌ و متن‌های طولانی(چیزی که من بهش می‌گم پست و متن‌های وبلاگی) نساخته‌اند. اصلا اون فونت ریزی که واسه متن هست مویِد همین امره. یعنی چی که یه متن صد خطی میذارن و انتظار دارند با این صفحه‌ی کوچیکِ گوشی و اون فونتی که واقعا فاجعه‌ست بخونیم‌ش؟ قبلا فیس‌بوک و گوگل پلاس بیش‌تر توی بورس بودند که اونا مخصوص بحث و متن‌های چندصد خطی بودند ولی واقعا اینستاگرام جای این کارها نیست. حالا همه‌ی مردم رفتند سمت این برنامه، شمایی که به متن‌های بلند علاقه‌مند هستی نباید بری سمت‌ش چون اینستاگرام مرگ قلم رو به بار می‌اره و این یعنی مرگ اون کسی که با ذهنیتِ متن‌های بلند می‌ره توی این برنامه و وقتی اقبال کمِ مردم رو می‌بینه، روی می‌اره به سمت مینی‌مال نویسی و این یعنی مرگ یک پتانسیل و ظرفیتی که قرار بود متن بلند(به اصطلاح خودم متن وبلاگی) بنویسه و چقدر زیاد هستند این استعدادهایی که قلم‌شون نه به‌واسطه سانسور و سخت‌گیری دیگران(مثلا ادارات دولتی)، بلکه به‌دست خودشون می‌میرند و این‌گونه قلم به دار آویخته می‌شه!


+امروز کلاس داستان‌نویسی ثبت‌نام کردم و بسی مشعوف‌ام از این‌کار :)