گل یاسی بر گوشِ گیسو

دیدی چی شد؟ ندیدی دیگه "گیسو"! ندیدی. از اول هم نخواستی ببینی. نخواستی ببینی این‌جا چراغی روشنه. این‌جا کجاست؟ این‌جا همین‌جاست دیگه دل منه که فکر می‌کردی ژله‌ست هی می‌لرزوندیش و میگفتی بیا ببین چه باحال می‌لرزه. منم میومدم مث دیوونه‌ها می‌گفتم آره قشنگه.
--آخه آدم مغز فندقی! کی به لرزیدن دل‌اش می‌گه قشنگ؟ قشنگ اون قیافته که به بادش دادی! البته درست نگا می‌کنم می‌بینم نه قشنگ نیست ولی آخرش "گیسو" که قشنگ بود نبود؟ اون بود دیگه. حالا قشنگ بود درست ولی مگه آدم باید بذاره هر قشنگی دل‌اشو بلرزونه؟
+اَوَلَندِش این‌قدر نپر توی بحث من و "گیسو". دُوُمَندِش اصن به تو چه؟ هی وسط کار میای مزخرف می‌گی. وژدان رو چه به این کارها؟ برو سرجات بشین دیگه. تو می‌دونی قشنگ چیه اصن؟ می‌تونی درک کنی گوش‌واره‌هاشو؟ انگشترشو چی؟ این‌که هی به زل بزنی بهش ولی حرفی نزنی؟ می‌دونی دسته گل بره تک شاخه‌ی پرپر برگرده یعنی چی؟ نمی‌دونی دیگه! اگر می‌دونستی که این‌همه حرف نمی‌زدی، می‌نشستی مث بچه آدم نگا می‌کردی.
--می‌خوای چی‌کار کنی؟
+می‌خوام "گیسو" رو زنده کنم.
 --مگه مرده؟
+نه نیست اصن.
--خب پس چی؟
+خب دیگه! نمی‌گیری. چیزی که نیست باید اول مرده‌ش درست بشه بعد زنده بشه. فعلا تو کار درست کردنش‌ام.
--این‌همه لرزیدن و زل زدن و گوش‌واره و انگشتر تازه واسه درست کردنشه؟
+آره دیگه. هنوز مونده تا به خودم آفرین بگم. بذار وقتی زنده شد می‌گم.
--مگه خدایی؟
+نه به‌خدا!
 --پ چی؟
+هیچی دیگه، همین‌جوری می‌خوام دل‌ام خوش باشه. درسته این "گیسو" سهم من نیست ولی دل‌خوشی‌اش خوبه.


++نمی‌دونم خودمم!