بی‌زارم از ناله کردن و شکایت کردن از دنیا و همه چیز ولی حقیقت این‌ه که این‌قدر با این وبلاگ و خواننده‌هاش خو گرفتم و راحت شدم که خیلی راحت دارم باهاشون/باهاتون دردودل می‌کنم و اصلا به این فکر نمی‌کنم که نباید این‌هارو بنویسم، زشته! پسر که از این حرفا نمی‌زنه، پسر محکوم به ساکت بودن و توی خودش ریختنه (که البته درواقع من هستم، بدجور هم هستم) ولی اینجا کمی از درون‌یاتم، فقط کمی‌ش رو واستون می‌گم. همین دیگه، ممنون که این‌قدر خوبید که باهاتون راحت‌ام.
+یک‌ماه از عمر وبلاگ می‌گذره . . .
